Ζούμε σε εποχές τέλειας απομόνωσης και ηλεκτρονικής δικτύωσης. Όσο και αν λέμε ότι είναι ό,τι καλύτερο μας έχει συμβεί, άφοβα και ανώνυμα να σερφάρουμε στο διαδίκτυο και να ανταλλάσσουμε λόγια ερωτικά ή πάθους με άτομα που γνωρίζουμε μόνο το nick-name τους, θέλουμε και τη ζεστή ερωτική επαφή και το άγγιγμα ενός κορμιού. Και όταν αποφασίζουμε να βγούμε από το καβούκι μας και να κάνουμε το μεγάλο βήμα στον έξω κόσμο, συναντώντας τον άνθρωπο που τόσο καιρό συνομιλούσαμε, εκεί αρχίζουν τα δύσκολα…
Αλλιώς τον είχαμε φανταστεί, αλλιώς μας προκύπτει. Μας είχε πει ότι ήταν ψηλός και γεροδεμένος, μας προκύπτει όμως μετρίου αναστήματος και με παχάκια. Είδαμε τη φωτογραφία ενός ωραίου και ακμαίου 30άρη με κοιλιακούς φέτες και μας εμφανίζεται ένας 50άρης με φαλάκρα. Αλλά ακόμη και αν η εικόνα που είδαμε ήταν πραγματική, πότε δεν «ταιριάζουν τα χνώτα μας», πότε η μυρωδιά του μας ξενίζει και σπάνια ανταποκρίνεται κάποιος στην εικόνα που πλάσαμε. Και το χειρότερο είναι, όταν η σεξουαλική επαφή που τόσο καιρό φαντασιωνόμασταν δεν είναι αυτό ακριβώς που περιμέναμε…
Είναι λογικό να μην μπορούν να δέσουν δύο άνθρωποι που έχουν περάσει αρκετό καιρό μπροστά στον υπολογιστή, ο καθένας στον χώρο του. Το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί μεταξύ της πρώτης επαφής και της φυσικής πια επαφής, απλής συνάντησης ή σεξουαλικής συνεύρεσης, ο κάθε ένας από τους δύο έχει σχηματίσει μια εικόνα στο μυαλό του αναφορικά με τον άλλο, που ανταποκρίνεται απόλυτα στις ανάγκες του. Την έχει ντύσει με τους ιδανικού ήχους και τις μυρωδιές που τον αντιπροσωπεύουν, την έχει ζωγραφίσει με τα χρώματα που του αρέσουν. Έχει περάσει μια ανθρώπινη ζωή από το Photoshop και έχει διαμορφώσει την τέλεια εικόνα. Έχει πλάσει την εικόνα του φίλου που θα ήθελε να επιδείξει στις παρέες του, την εικόνα του τέλειου και πιστού συντρόφου και του ιδανικού εραστή! Έχουμε ερωτευτεί σε τελική ανάλυση ένα «καρτούν» που μόνοι μας δημιουργήσαμε, χωρίς να το καταλάβουμε.
Και έτσι η μια απογοήτευση διαδέχεται την άλλη! Πικραινόμαστε και αναρωτιόμαστε, γιατί ο κόσμος να είναι τόσο ψεύτης και σκάρτος. Η απόρριψη ρίχνει την ψυχολογία μας στα τάρταρα και μπαίνουμε σε ένα φαύλο κύκλο που δεν ξέρουμε που θα μας βγάλει. Και η απομόνωση γίνεται όλο και μεγαλύτερη…
Αγαπητοί μου φίλοι, οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν αρετή και τόλμη για να πετύχουν. Και πάρα πολλή δουλειά…
Για να μπορέσουμε να ισορροπήσουμε μια σχέση, πρέπει πρώτα να ισορροπήσουμε εμείς σαν άτομα. Να αποδεχτούμε την φυσική μας εικόνα και να αγαπήσουμε τις όποιες φυσικές μας αδυναμίες. Είναι το κορμί μας με το οποίο θα ζήσουμε μια ολόκληρη ζωή, είναι ο ναός της ψυχής μας! Σε κάποιους δεν θα αρέσουμε. Ε και; Θα υπάρξουν όμως και κάποιοι που θα έχει κάτι να τους πει. Και μην ξεχνάτε ότι, όταν αισθανόμαστε εμείς καλά, η ακτινοβολία μας υπερκαλύπτει τις φυσικές μας χάρες.
Η ειλικρίνεια είναι επίσης πολύ σημαντικό στοιχείο στις ανθρώπινες σχέσεις κάθε μορφής. Η ειλικρίνεια για το ποιοι είμαστε, πού πάμε και τι ζητάμε. Αναζητήστε τις αλήθειες σας και επικοινωνήστε τις άφοβα. Η αλήθεια και η ειλικρίνεια, όσο και αν ξενίζουν ή σοκάρουν στις μέρες που ζούμε, πάντοτε κερδίζουν. Και αν οι αλήθειες σας είναι η αιτία να το βάλουν στα πόδια άτομα που σας ενδιέφεραν, σημαίνει ότι τελικά δεν άξιζαν την προσοχή σας. Θα μείνουν κοντά σας άτομα που πραγματικά θα το αξίζουν!
Διαρρήξτε το κουκούλι που αφήσατε να σας περιβάλει για να αισθάνεστε δυνατοί και άτρωτοι. Βγείτε έξω και αναμειχθείτε με τους συνανθρώπους σας. Η αλληλεπίδραση μέσα από την φυσική επαφή θα σας αναζωογονήσει. Και όταν έρθει εκείνη η μαγική στιγμή να υπάρξει η κατάλληλη χημεία με κάποιο άτομο, θα είστε εκεί για να την ζήσετε, και όχι να ψάχνετε στην ατζέντα σας κάποιο κενό για να βρεθείτε.
Όσο ακραίο και αν ακούγεται, οι σχέσεις του διαδικτύου μοιάζουν με καταψυγμένο φαγητό. Καλύπτουν τις βασικές ανάγκες, χωρίς να μας δίνουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που τα ίδια υλικά θα μπορούσαν αν μας δώσουν φρέσκα.
Η πραγματική ζωή είναι εκεί έξω, αρκεί να έχετε την διάθεση να την γευτείτε! Μην αφήνετε τις μέρες, τους μήνες και τα χρόνια να κυλούν σε ένα σπιράλ με αμφίβολο τερματισμό. Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να είναι θλιβερή…
Φοίβος Χρυσοσπάθης